Het was een prachtig gezicht, daar aan de boorden van de Botnische Golf. Op een bankje zaten de mannen van Team Jumbo-Visma bij te komen van de inspanningen die de korte wedstrijd over slechts vijftig kilometer wel degelijk had geëist. Bij iedereen was de teleurstelling voelbaar.

Luttele minuten daarvoor was de vooraf als sprintkoers bestempelde wedstrijd inderdaad in een sprint geëindigd. Als zo vaak al dit seizoen spitste die strijd zich toe op de blokken van Team Jumbo-Visma en Team Reggeborgh. Visser kwam achter Hoolwerf vandaan, kwam naast hem, maar dacht centimeters tekort te komen. En daarom was de stemming op dat bankje ronduit slecht.

Dat veranderde in seconden. De mededeling dat in de officiële uitslag Visser op één stond en Hoolwerf op twee zorgde voor een vreugdegehuil dat tot ver over het ijs werd gehoord. Visser balde de vuisten, beukte zijn ploeggenoten op de ruggen en verborg vol ongeloof zijn gezicht in z’n handen.

"Onvoorstelbaar", jubelde hij. "Dit had ik niet meer verwacht. Ik dacht dat we wéér net tekort waren gekomen, maar dan is de uitslag in werkelijkheid toch anders. Dit is zó mooi. Zó fijn ook dat ik het werk van de ploeg heb kunnen bekronen, want de jongens hebben zo hard gewerkt. Ze reden op de juiste momenten de gaten dicht en zetten me geweldig af voor de sprint. Ik heb de hele wedstrijd amper wat hoeven doen en dan is het heerlijk dat te belonen."

De wijziging in de uitslag werd veroorzaakt door het gebrek aan een finishfoto. Daardoor moesten de scheidsrechters terugvallen op de transponderuitslag en die wees Visser aan als de nummer één. Het verschil met Hoolwerf was slechts elfduizendste van een seconde. De aanpassing leverde wel boosheid op bij het team van Hoolwerf, dat zich direct meldde bij de jury.

De Vries bleef er nuchter onder. Natuurlijk, vond de ploegleider, is een finishfoto in beginsel leidend. “Maar als die er niet is, wordt er teruggegrepen op de transpondertijden. Dat is volkomen logisch, want het is op dat moment het enige resterende objectieve meetmiddel.” De boosheid van Team Reggeborgh kon hij wel begrijpen. "Maar aan de andere kant: wat moet de jury anders? Zo gaat het soms. De ene keer komt het jouw kant op, de andere keer niet. Wij hebben ook weleens net verkeerd gezeten en nu zitten we dan aan de goede kant."

Dat past een beetje in de flow waarin de marathonploeg van Team Jumbo-Visma momenteel zit. Op kunstijs loopt het uitstekend met drie zeges in de laatste drie wedstrijden en het vertrouwen dat daaraan wordt ontleend, zie je ook terug op het natuurijs. De vierde plek van Visser twee dagen eerder was een teleurstelling, vooral voor de sprinter zelf. "Ik had voor mijn gevoel vandaag ook nog wel wat recht te zetten. En het is heerlijk dat dat dan ook nog lukt.

Zo doet Harm Visser het weer voor de ploeg en het is goed te zien dat de jonge sprinter niet alleen uit de voeten kan op kunstijs, maar ook op natuurijs. Het gevoel dat hij ook daar kon winnen, bouwde Visser aan de Weissensee op, legt hij uit. “Daar sta je toch ook op het podium en waren de verschillen heel klein. Dan voel je dat je kunt winnen en daarvan krijg je hier dan de mooie bevestiging." Waarbij hij aantekent dat allerminst 'logisch' te vinden. "Ik verras mezelf toch steeds nog wel. Ja, ook hier."

Prachtig was ook te zien wat het succes losmaakt bij de ploeg van De Vries, die zich absoluut als een echte eenheid presenteert. Bij Casper de Gier kwamen zelfs de emoties los nadat hij doorhad dat zijn maatje Visser de winst te pakken had. Samen met Robert Post – terug na een wedstrijd schorsing – had hij in de finale alles op alles gezet om Visser een goede uitgangspositie te bezorgen. Mats Stoltenborg verrichte eerder in de koers weer eens beulswerk door de koers zoveel mogelijk te controleren. Alleen Arjen van Damme had een onfortuinlijke dag. Hij moest al na de eerste ronde naar de kant met materiaalpech.